



Faustyn Ciecierski 1 (1760–1833) dominikanin, zesłaniec był człowiekiem uznanym i szanowanym, cieszącym się zaufaniem społeczeństwa wileńskiego. Był tam, gdzie byli ludzie ze swymi troskami i problemami, tam, gdzie radzono o wyzwoleniu Ojczyzny, wreszcie tam, gdzie przełożeni uznali, że najlepiej będzie służył Temu, który go powołał. Był wybitnym pedagogiem, wielokrotnie pełnił funkcję przeora, dwukrotnie był prowincjałem dominikanów na Litwie i Białej Rusi. Pozostawił po sobie niezwykle ciekawe dzieła m.in.: Pamiętnik, Dziennik wizytatora i niesłusznie uznaną za zaginioną Historia Domestica 2, będącą kontynuacją Kroniki Litewskiej, której dominikanin jest współautorem. Najbardziej znany jest napisany piękną polszczyzną Pamiętnik opisujący zesłanie o. Faustyna na Syberię w latach 1797–1801.
Nieludzki proces
W nocy 20 września (1 października według kalendarza gregoriańskiego) 1797 roku Ciecierski, wówczas przeor klasztoru Świętego Ducha w Wilnie, został z niego zabrany. Władze carskie rozszyfrowały asocjację wileńską dążącą do przywrócenia niepodległości, której dominikanin był członkiem. W ciągu następnych tygodni aresztowano i osadzono w klasztorze Bazylianów pozostałe osoby należące do asocjacji. Przesłuchiwał je wicegubernator wileński Iwan Gieorgijewicz Fryzel. Do przeprowadzenia śledztwa przysłano specjalnie z Petersburga księcia Nikołaja Wasiliewicza Repnina 3. Wytypowano 21 oskarżonych, aby po (...)

Aby wyświetlić pełny tekst musisz być zalogowany
oraz posiadać wykupiony dostęp do tego numeru.