W Regule świętego Benedykta znajdziemy rozdziały pisane w gniewie i oburzeniu, są w niej fragmenty poczęte z ogromnego współczucia ludzkiej biedzie, nie brak także miejsc pełnych dyskretnie powściąganej tęsknoty za Chrystusem (wielki motyw biegu). Nie znajdziemy zapewne pieśni miłosnej skierowanej do Zbawiciela, bo tę zastępuje u Benedykta żołnierska służba rozpisana w jasny sposób i bez zbędnej liczby słów na pory roku, dni i noce. Reguła dostarczy bacznemu czytelnikowi wiadomości o dojrzewającym w Benedykcie uczuciu tolerancji i postawie mądrego umiaru.
Jeden jednak rozdział jest szczególnie fascynujący. Można go traktować jako komentarz praktyczny do sławnego zdania z Prologu Ewangelii według św. Jana: „Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli” i zrodził się on — mówiąc najprościej — z ludzkiego wstydu. Jeśli Biblia jest zapisem tajemniczego splotu mojego i Bożego życia, a nie tylko relacją, przekazem zamkniętych już na wieki nieodwołalnych zdarzeń — to zdaje się, że Benedyktową kategorię „dziś” należy czym prędzej dołączyć do rządzącej całą Biblią kategorii „wobec”. Tak zapewne czytał Pismo Święte nasz zakonodawca, czytał w nim o sobie i o swoich braciach. Rzeczywiście różnił się od nas, bo słowo natchnione wstrząsało nim, zawstydzało go i przymuszało do konkretnych rozwiązań. Tak powstał rozdział 53 Reguły, który nie (...)
Dostęp do treści serwisu jest płatny. Aby wyświetlić pełny tekst musisz być zalogowany
oraz posiadać wykupiony dostęp do tego numeru.
