Stereotypy są paskudne, wiem o tym. Dlatego Szanownego Czytelnika proszę o wybaczenie – zaraz bowiem przywołam jeden z nich. Otóż istnieje – nie wiem, czy bardziej wyidealizowany, czy dość mocno autoironiczny sielski obraz śląskiej prowincji, na który składają się: górnik, fajka, ryczka (niski stołek bez oparcia) i gołębie (w wersji na bogato dochodzi do tego jeszcze piwo, ale to nie będzie ta wersja). Górnik jest „po szychcie”, czyli po pracy, albo – w wersji niedzielnej – po mszy i obiedzie, a prawdopodobnie przed nieszporami. Siedzi na ryczce, pyka niespiesznie fajeczkę i spoziera leniwie, choć wzrokiem znawcy na pocztowe gołębie, które hoduje albo on sam, albo któryś z sąsiadów (w wersji na bogato w scenie występuje jeszcze domek i ganek, ale niech się Szanowny Czytelnik zadowoli ryczką zlokalizowaną przed familokiem).
Oto obraz skonsumowanej szczęśliwości, osiąganej wprawdzie na krótkim dystansie jednej – dwóch wypalanych fajek, ale będącej w zasięgu ręki, możliwej mimo piekła kopalni czy wręcz na przekór jemu. Nie chcę teraz rozważać, czy ta idylla kiedykolwiek była obecna w realnym doświadczeniu. Ten obraz wystarczy mi jako ucieleśnienie tęsknoty za szczęśliwością, która na Śląsku przybrała akurat taki kształt. Jest bowiem w nim jedna cecha, której – uważam – ignorować nie należy. Jakaś skrajna wręcz ascetyczność (jej ucieleśnieniem jest bez wątpienia ryczka – siedzenie niezbyt komfortowe, co rzuca się w oczy, zwłaszcza jeśli silesian dream zestawić z american dream i jego bujanym fotelem na (...)
Dostęp do treści serwisu jest płatny. Aby wyświetlić pełny tekst musisz być zalogowany
oraz posiadać wykupiony dostęp do tego numeru.
FELIETON BEZ ŚLĄSKICH WYRAZÓW. ZA TO O CELIBACIE