„Nienawidzić siebie jest łatwiej, niż się zdaje. Łaską jest zapomnieć siebie. Ale gdyby wszelka pycha w nas umarła, najwyższą łaską byłoby kochać pokornie samego siebie jak każdy z umęczonych członków Jezusa Chrystusa” – napisał Georges Bernanos w Pamiętniku wiejskiego proboszcza. Do tych słów wrócę za chwilę.
Żyjemy w ciekawych czasach. Wszystko wskazuje na to, że idą jeszcze ciekawsze. Tytułowa miłość samych siebie też już nie jest taka jak kiedyś. Cichaczem dokonał się w niej swoisty przewrót kopernikański – poczciwy św. Paweł nie mógłby się już posłużyć sformułowaniem w stylu: przecież nigdy nikt nie odnosił się z nienawiścią do własnego ciała, lecz każdy je żywi i pielęgnuje (por. Ef 5,29). I nie chodzi tylko o dość popularne dziś samookaleczanie się czy zaburzenia łaknienia (np. anoreksję lub bulimię), ale o podstawowe odniesienie do samych siebie. Ciało, a dokładniej jego wyidealizowana wersja, jest złotym cielcem współczesnej kultury, znakiem czasu, symptomem obecnych trudności z miłością własną. Sądzimy, że podobając się sobie, wreszcie zaczniemy siebie kochać. Jakże bardzo się mylimy…
(...)
Dostęp do treści serwisu jest płatny. Aby wyświetlić pełny tekst musisz być zalogowany
oraz posiadać wykupiony dostęp do tego numeru.
