Ewa od zawsze żyła w sąsiedztwie tego człowieka. Ona była dzieckiem. On dorosłym mężczyzną. Mijały lata. Rodzice wyprowadzili się do domu za miastem, rodzeństwo rozjechało się po świecie. Ewa została w rodzinnym mieszkaniu sama. Sąsiad posunął się w latach, rozpił się i zaniedbał.
Pewnego dnia dostała dziwny SMS z nieznanego numeru. Pomyślała, że to pomyłka, i od razu go wykasowała. Wkrótce pojawił się jednak następny, a potem codziennie w telefonie wyświetlała się nowa wiadomość. Komunikaty zawierały na przemian wyznania miłości i groźby śmierci. Potem zaczęły się dziwne telefony przed świtem. Wreszcie maile o podobnej, ale bardziej rozbudowanej treści. W Ewie narastał strach, ale nie wiedziała, co z tym robić, do kogo się zwrócić o pomoc. Któregoś dnia, wracając do domu, zastała sąsiada pod swoimi drzwiami. Jakby podsłuchiwał, czy ktoś jest w środku. Po jakimś czasie, mijając go na schodach, usłyszała pytanie: „Dlaczego nie odpowiadasz na moje wiadomości?”.
Wydrukowała maile i SMS-y, zgłosiła sprawę na policję. Nikt nie chciał z nią rozmawiać. Pomimo monitów musiała czekać ponad pół roku na rozmowę z policjantką. Funkcjonariuszka próbowała obrócić sprawę w żart: „A może to jakiś amant? Może się w pani zakochał?”. Dopiero uświadomienie różnicy wieku i alkoholowych przypadłości sąsiada zmobilizowało policję do działania. Funkcjonariusze przeprowadzili rozmowę ostrzegawczą z sąsiadem. Dzień później nieznany sprawca wyłamał lusterka w samochodzie Ewy.
W kobiecie narastało poczucie zagrożenia. Tym większe, gdy dowiedziała się, że sąsiad leczy się psychiatrycznie. (...)
Dostęp do treści serwisu jest płatny. Aby wyświetlić pełny tekst musisz być zalogowany
oraz posiadać wykupiony dostęp do tego numeru.
