Moje miejsce na ziemi to klasztor za lasem. Zawiadują nim siostry – dwanaście dominikańskich mniszek. Ja mieszkam przy nich i służę im, jak umiem.
Świat klauzury ma w sobie dziwną moc przyciągania, dlatego nawet na codziennych porannych mszach oprócz mniszek bywa tu zawsze kilka osób, a w niedzielę kaplica wypełnia się po brzegi i trudno zaparkować samochód w najbliższej okolicy. Bo klasztor jest za lasem i trzeba do niego dojechać.
Za lasem. Nie za-górami-za-lasami, na skalnych szczytach czy w cienistej kniei, lecz właśnie za lasem. W oddaleniu, ale jednak blisko. Czasami więc przejeżdżam przez las, by gdzieś wygłosić rekolekcje, poprowadzić wykład, wziąć udział w uczonym sympozjum lub zagadać w radiu. Najczęściej jednak przebywam na miejscu. Tu wszystko odzyskuje właściwe proporcje: zwykłe sprawy zwykłych ludzi, których tu spotykam, stają się ważne, jak powinny być, a wielkie sprawy świata dobiegają tu, pogubiwszy gdzieś pośród drzew wysokie koturny.
Naczelny „W drodze” powiedział, że mam pisać o Kościele. Zgoda, ale z góry uprzedzam, że będę pisał zza lasu, czyli o Kościele, który za lasem spotykam, i o Kościele, który do mnie przez las dociera. Jestem dominikaninem, kapłanem, mediewistą i przez długie lata, kiedy mnie przedstawiano, dodawano „z Paryża” albo „z Rzymu”, albo „z Warszawy” – nie żałuję, że to już przeszłość. Teraz jestem „zza lasu”. I jestem szczęśliwy.
Ostatnio dużo myślę o papieżu Franciszku, bo co i rusz dochodzą tu do mnie echa różnych dyskusji, a nawet kłótni: Słyszałeś (...)
Dostęp do treści serwisu jest płatny. Aby wyświetlić pełny tekst musisz być zalogowany
oraz posiadać wykupiony dostęp do tego numeru.
